Orthomoleculaire geneeskunde, ook wel orthomoleculaire therapie is een alternatieve geneeswijze.

Het centrale idee van de orthomoleculaire geneeskunde is dat er verschil gemaakt kan worden tussen lichaamseigen stoffen, die het lichaam ondersteunen en het lichaamseigen natuurlijke genezingsproces stimuleren en lichaamsvreemde stoffen, die afweerreacties van het lichaam zouden oproepen. Orthomoleculaire therapeuten streven naar zogenoemde “optimale” concentraties voedingsstoffen in het lichaam, die men probeert te bereiken met doseringen die vaak ver boven de aanbevolen dagelijkse hoeveelheden uitkomen. Orthomoleculaire geneeskunde dateert uit de jaren ’50. Enkele Amerikaanse psychiaters probeerden hun patiënten te behandelen met hoge doses vitamine B3. Later werden daar andere voedingsstoffen aan toegevoegd, soms in hoge doseringen. De prominente scheikundige en Nobelprijswinnaar Linus Pauling introduceerde de term ‘orthomoleculaire geneeskunde’ in het tijdschrift Science in 1968, waar hij de volgende definitie gaf: Orthomoleculaire therapie heeft als doel het behouden van een goede gezondheid en het behandelen van ziektes door het veranderen van de concentraties van substanties die normaal in het menselijk lichaam aanwezig zijn.